Σώματα Zombie και Cyborg,
εξωσκελετός, πρόσθετο αυτί και ανδρείκελα

Κείμενο του επιμελητή

"Ένα Σώμα Που Δρα Χωρίς Προσδοκία, Παράγοντας Κινήσεις Δίχως Μνήμη" Κυρίως, για τον Stelarc, λειτουργούμε ως απόντα σώματα. "Αυτό γιατί ένα σώμα είναι σχεδιασμένο για να αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του- οι σένσορές του είναι ανοιχτοί στον κόσμο- αντίθετα με το εσωτερικό του σύστημα. Η κίνηση και η πλοήγηση τού σώματος στον κόσμο απαιτούν αυτόν τον έξωθεν προσανατολισμό. Η απουσία του αυξάνεται από το γεγονός ότι το σώμα λειτουργεί με βάση τη συνήθεια και τον αυτοματισμό. Η συνείδηση είναι συχνά αυτό πού συμβαίνει όταν το σώμα δυσλειτουργεί." Ο Stelarc αποτελεί μια πολύ ειδική περίπτωση καλλιτέχνη κυρίως για τη στάση του στον επανασχεδιασμό του σώματος, μια διαδικασία την οποία διεκδικούν συχνά αποκλειστικά οι τεχνοκράτες. Καθώς το δέρμα επεκτείνεται και διαπερνάται από την τεχνολογία, παύει να είναι το όριο του εαυτού μας και να υποδηλώνει τον εγκλεισμό μας σ' αυτό. Το δέρμα θεωρείται από τον Stelarc ως ένα ξεπερασμένο interface ενώ το σώμα ως ένα απαρχαιωμένο εργαλείο, ανίκανο να ανταποκριθεί στην πολυπλοκότητα της πληροφορίας που το περιβαλλει. H πληροφορία έχει εισβάλλει στο σώμα, το οποίο "υπερφορτωμένο, κατοικεί ένα εχθρικό τοπίο από bits πληροφορίας που δεν εχoυν αφομοιωθεί." Νέο Σώμα Από την εικόνα της πραγματικότητας στη δομή της πραγματικότητας. Η μετατροπή της πραγματικότητας που συνόδευσε τον μοντερνισμό, γίνεται τώρα η ανακατασκευή της πραγματικότητας. Η αλλαγή αυτή που πρώτος είδε ο Νίτσε, συνέβη στα τέλη του 19ου αιώνα σε μια προσπάθεια επέκτασης της ανθρώπινης φυσιολογίας. Ο Νίτσε συνέλαβε τον Υπεράνθρωπο, μια νέα εικόνα που προέκυψε από τη συνειδητοποίηση της θέλησης για δύναμη. Η τεχνολογία υπήρξε το παράγωγο της ανθρωπότητας που επέβαλε την κυριαρχία μας στο περιβάλλον. Στην Καρτεσιανή σκέψη νους και σώμα διαχωρίζονται. Σήμερα, κάθε ένωση μας με μηχανικά στοιχεία εξακολουθεί να θεωρείται προβληματική και παθολογική. Ο Stelarc χρησιμοποιεί το σώμα ως εργαλείο σχεδιασμού και ταυτόχρονα ως αισθητικό αντικείμενο. Το συνδέει με μακρινές αποστάσεις, ανταλλάσσοντας τα φυσικά δεδομένα του με αλλά σώματα επεκτείνοντας την έννοια του εαυτού. Η τέχνη δεν είναι πλέον το πεδίο των αναπαραστάσεων αλλά το πεδίο των προσομοιώσεων οι οποίες επιδρούν στο σώμα με συχνά επικίνδυνο τρόπο. Η τεχνολογία μπορεί να "φορεθεί ", επισκευάζοντας τις ελαττωματικές λειτουργίες [τεχνητά ηλεκτρονικά η προσθετικά μέλη], αποτελώντας ταυτόχρονα μια καθοριστική αισθητική αρχή του πολιτισμού. Ακούσιες Εμπειρίες Το σημαντικό στα έργα όπως Fractal Flesh, Ping Body και Stimbod είναι ότι ο Stelarc μιλάει για μια αναδιατύπωση της έννοιας της πρόθεσης [intention] την οποία συχνά συνδέουμε με την κίνηση. Συχνά η τεχνολογία παρουσιάζεται ως ένα αχανές ψυχεδελικό τοπίο που παράγει ψευδαισθήσεις. Σ' ένα σύστημα Εικονικής Πραγματικότητας η μια συσκευή προσομοίωσης όπως το Fractal Flesh του Stelarc όμως είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για ψευδαίσθηση. Νοιωθoυμε άυλοι, αλλά μέσα σε μια νέα πραγματικότητα-ολόκληρο το σύστημα εξαρτάται από την παρουσία του θεατή. Βρισκόμαστε μέσα στο έργο αντί απέναντι του. Η απόσταση μας από το έργο τέχνης έχει καταργηθεί. Επιπλέον, η διαδραστικότητα γίνεται καθοριστικός παράγοντας δίνοντας μας τη δυνατότητα να επανασχεδιάζουμε το έργο συνεχώς, σε πραγματικό χρόνο. Καθώς οι τεχνολογικές εξελίξεις γίνονται όλο και πιο απρόβλεπτες, μάλλον θα πρέπει να μιλάμε για ένα "διανεμημένο" σώμα, που θα μπορεί να λειτουργεί ενισχυμένο από την πολυπλοκότητα της τεχνολογίας. Σε μια κατάσταση όπου κατασκευάζουμε το χώρο, οι παράγοντες [agents] δρουν αυτόματα. Με τον Stelarc το σώμα λειτουργεί έξω από τη "μεταφυσική ομίχλη". Σε μια νέα περιοχή δυνατοτήτων όπου οι αναφορές στις έννοιες του πνεύματος ή της ψυχής δεν εχουν νόημα, το υβριδιο [cyborg] ειναι ενα συστημα που δρα χωρις συναισθηματα. Μελανίτης Γιάννης,1999