ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Είναι σα να πιστεύω πως τίποτα δεν χάνεται, όταν είναι αληθινό από το γέννημά του. Και που κρατάει, έτσι, για πάντοτε, αμόλυντο και καθαρό το σχήμα του και την αστραφτερή του όψη.
Κι ας φτιασιδώνεται ο κόσμος, σήμερα: --οι άνθρωποι, στα πρόσωπά τους και στη σκέψη τους, τα τοπία και τα σπίτια, στα δικά τους πρόσωπα και σ' όλο τους το είναι, όπου της γης.
Και στον ελληνικό τόπο, λοιπόν. Γιατί κι εδώ, στα ελληνικά τα χώματα, είναι που όλα φοράνε, σιγά σιγά και «προοδευτικά», τη μάσκα του φτιαχτού και της ψευτιάς και της υποκρισίας, όσο και του εξωραϊσμού και της αξιοποίησης και της ωραιοποιημένης αυθαιρεσίας.
Κι όπως είναι, όλα αυτά, μάλλον νεόφερτα και νεόβγαλτα καμώματα. Γιατί τα έχει έτσι «εφεύρει» μια καταναλωτική (που τη λένε) κοινωνία και μια τεχνολογία που θέλει (-- και που θέλγεται) να είναι υψηλή (-- High Tech), για να υποβαθμίζει, όμως, παναιώνιες αλήθειες και σοφίες. Και που τις καταβαραθρώνει, τόσο αυθαίρετα, τόσο αναιτιολόγητα, τόσο ανεύθυνα, άλλά και κάπως ανυποψίαστα.
Και να ‘μαστε, λοιπόν, στο πρόβλημα, το μέγα, που είναι φοβερό και ανατριχιαστικά και εφιαλτικά και, λίγο-πολύ, άλυτο.
Γιατί πώς μπορεί να συμβεί... το θαύμα: -- να απαλλαγούμε από τα φτιασιδώματα, κι από τις μάσκες κι από τις ψευτιές κι από τα τόσα καλλυντικά, πού μας έχουνε καταμαγέψει και που διαφθείρουνε και εκπορνεύουνε τα πάντα;
Ή, μήπως και πρόκειται μόνο για μια μπόρα (--μια κακοκαιρία), που θα περάσει και θα φύγει και θα ξεχαστεί (--κι αν δε λογαριάσουμε το πόσες ζημιές θ’ αφήσει πίσω της); Κι αν θα τηνε διώξει, δηλαδή, ένας κάποιος καινούργιος ήλιος, μια νέα ξαστεριά, ένα καινούργιο, διάχυτο, φως; Πού θα έρθει, όμως, από πού και πώς, … κι αν είναι για να 'ρθει ;
Και για να ξαναγεννηθούνε, τότε, όλα (-- άνθρωποι, τοπία, σπίτια), στην αληθινή τους υπόσταση και διάσταση, στην πραγματική τους ποιότητα και οντότητα --κάτι σαν ένα «απαρχής»-- κι όπως, ένας στρωτός βηματισμός και μια κοφτερή ματιά, θα πλάθουνε την κάθε τέχνη σε μιαν παρθενική μορφή και ισορροπημένη και μετρημένη και σεμνή και όλο δροσιά και χάρη.
Και τι καλά που θα ‘τανε, αν γίνονταν να γίνει, αυτό που γίνεται να γίνει: --να αποδειχτεί, δηλαδή, πως το αληθινό (-- που είναι το ουσιαστικό και το γόνιμο) ζει ακόμα, απέθαντο τόσο μέσα μας, όσο και έξω μας. Κι ας ταράζεται, σήμερα, το σύμπαν, από τα πολλά μασκαρέματα και τα τόσα φτιασίδια και τις τόσες τρέλες και τις ανισορροπίες και τα παρανοϊκά παρασκευάσματα και με τις απειράριθμες ψευδολογίες.
Κι άλλωστε: -- να κάποιες φωτογραφίες εδώ σ’ αυτό το βιβλίο (--τραβηγμένες σε διάφορα χρονικά διαστήματα, από το 1945, μέχρι και το 1980), που θέλουνε να δείξουνε (-- κι αv δεν το δείχνουνε...), πως δεν έχουνε χαθεί, οριστικά και αμετάκλητα, όλες οι αλήθειες, όλες οι σοφίες, όλες οι ομορφιές, στα τοπία και στα σπίτια, που μπορεί να δει κανείς ακόμα και σήμερα στον ελληνικό χώρο, αρκεί να το θέλει και να το επιδιώκει κι όπως θα το γυρεύει, ακόμα, όλη του ή ψυχή ... αλήθειες και σοφίες και ομορφιές, που όσο κι αν είναι παλιές, πανάρχαιες, τόσο γίνεται να σταθούνε και σαν πρωτόβγαλτες, στην εποχή μιας τωρινής αισιοδοξίας.
Και γιατί έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με τοπία και με σπίτια, που λες και τα ‘χουνε χτίσει και κάποιοι Θεοί και όχι μονάχα ανθρώπινα χέρια. Γι’ αυτό και ΘΕΟΧΤΙΣΤΑ και «απ’ αιώνων και εις αιώνα τον άπαντα» καλοβγαλμένα και ισορροπημένα και καλοζυγισμένα και λιτά και απλά και αυτονόητα.