Έρωτας με τη δεύτερη ματιά, 1975
Ο Steve Gianakos γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1938. Καλλιτεχνικά, ακολούθησε πολύ διαφορετικό δρόμο από αυτόν του μεγαλύτερου αδερφού του (Cristos Gianakos). Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο βιομηχανικό σχέδιο στο Pratt Institute, άρχισε να ασχολείται με τη γλυπτική, και στη συνέχεια με τα γραφικά και το σχέδιο. Τα έργα αυτά, εμφανώς επηρεασμένα από την Pop Art, χαρακτηρίζονταν από μια παιγνιώδη διάθεση γεμάτη σαρδόνιες νύξεις. Δυο χρόνια μετά την αποφοίτηση από το Pratt, άρχισε να συμμετέχει σε ομαδικές εκθέσεις, ενώ το 1969 διοργανώνεται η πρώτη ατομική του έκθεση στη γκαλερί Fischbach. Αν και μικρά σε μέγεθος, τα σχέδια του έχουν ως θέμα μεγάλα και καλαίσθητα καρτούν, ενώ πολλές φορές πρόκειται για σειρές, όπως αυτή με τις Μαμάδες και τις Κυρίες MacDonald, ή, αργότερα, τα Σπέρματα και τα Αγόρια από την Ελλάδα, τα Κορίτσια για τον Καιρό, οι Πιγκουίνοι και οι Γορίλες. Ο ίδιος έχει σχολιάσει ότι "οι σειρές αυτές έχουν κάποια σχέση με την ιδέα των στερεοτύπων. Και αποτελούν έναν τρόπο έκφρασης του διαφορετικού μέσα σε ίδια πράγματα".
Στις σειρές με τους Πιγκουίνους και τους Γορίλες, πουλιά ή ζώα απεικονίζονται σε ανθρώπινες ασχολίες: να γυμνάζονται, να μεταφέρουν ασθενείς με καροτσάκι, να χτίζουν σπίτια. Όπως όμως επισήμανε και ο καλλιτέχνης και κριτικός Philip Tsiaras σε μια κριτική του που δημοσιεύτηκε στο Arts Magazine, τα πλάσματα αυτά έχουν παγωμένα πρόσωπα ανίκανα να πάρουν οποιαδήποτε έκφραση, ξεφεύγοντας έτσι από το απλά αστείο ή διασκεδαστικό και φτάνοντας μέχρι τη διεισδυτική σάτιρα, δείχνοντας μας τους ίδιους μας τους εαυτούς. Τα σχέδια και οι πίνακες με ανθρώπινα όντα φαίνεται πως προκαλούν ισχυρότερες εντυπώσεις. Πέρα από την ανομολόγητη ηδονή μπροστά στο πάθημα του άλλου και την ευφυή, ευφάνταστη, και ορισμένες φορές σκληρή, ειρωνεία των γελοιογραφιών του Steve Gianakos, το θεατή κερδίζει η καλλιτεχνική αρτιότητα του έργου. Η χρήση του θετικού και αρνητικού χώρου που σχηματίζονται από την απόλυτη αντίθεση άσπρου-μαύρου, η αντίστιξη μεταξύ αντιτιθέμενων ή συμπληρωματικών μορφών στα πλαίσια μιας συμπαγούς μονάδας, και η ομορφιά του σχεδίου συντελούν στη δημιουργία ενός έργου που σαγηνεύει αλλά και αναστατώνει το θεατή.
Οι απεικονίσεις του γυναικών έχουν χαρακτηριστεί, στα πλαίσια στοχαστικών, θετικών κριτικών, ως "αντιερωτικές", "αληθινά διαστροφικές" και "σεξουαλικά επιθετικές". Ο ίδιος ο δημιουργός παρατηρεί, "δουλεύω περισσότερο με γυναίκες (ως θέμα) γιατί έχω στερεότυπα ως προς αυτές. Δεν έχω στερεότυπα για τους άντρες". Προσθέτει ότι θεωρεί τον εαυτό του μάλλον "φαλλοκράτη" γνέφοντας "ναι" όταν ρωτάται εάν αυτό οφείλεται στην Ελληνοαμερικανική του κουλτούρα.