Γλυπτό από ρητίνη #115, 1971
Ο Cristos Gianakos γεννήθηκε το 1934 στη Νέα Υόρκη, όπου και μεγάλωσε. Αν και σπούδασε στο School of Visual Arts, δηλώνει "κυρίως αυτοδίδακτος". Η προτίμηση που δείχνει στα έργα μεγάλης κλίμακας, κυρίως γλυπτά, είναι πιθανόν να έχει τη βάση της στην αρχιτεκτονική του ναού του Αγίου Σπυρίδωνα στο Washington Heights του Μανχάταν, για την οποία ίδιος πιστεύει ότι έχει επηρεάσει τη διαμόρφωση της αισθητικής του όσον αφορά στις "δυνατές, γεωμετρικές φόρμες".
Το 1967 συμμετείχε σε μια έκθεση με τίτλο Αφίσες από τη Μόνιμη Συλλογή, που φιλοξενήθηκε στο Museum of Modern Art της Νέας Υόρκης, ενώ είχε ήδη αρχίσει να δουλεύει με τις διαγώνιους που χαρακτηρίζουν το μεταγενέστερο έργο του, εμπνευσμένος από ένα μικρό ξύλινο αντικείμενο με κεκλιμένη επιφάνεια και πηχάκια στις πλευρές, το οποίο βρήκε στο δρόμο και έχει ακόμη στο διαμέρισμα του. Την εποχή εκείνη τον απασχολούσαν τα "έργα συμμετοχής" ή "υπαίθριες εγκαταστάσεις", όπως ένα μεγάλο Χ από αλεύρι σε έναν από τους δρόμους του Central Park (γεωγραφικό κέντρο του Μανχάταν) το οποίο αναμόρφωναν κάθε φορά οι ποδηλάτες που περνούσαν από πάνω. Εξέδωσε επίσης ένα βιβλίο με φωτογραφίες του, με τίτλο Ο Άσπρος Λάκκος της Μυκόνου (1971), με κεντρικό θέμα έναν ασβεστόλακκο από όπου οι κάτοικοι του νησιού έβγαζαν τον ασβέστη για να ασπρίσουν τα εκτυφλωτικά λευκά σπίτια τους.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, άρχισε να κατασκευάζει μικρές και μεγάλες ράμπες προτείνοντας λύση στο πρόβλημα της διάταξης των μορφών στο χώρο. Τα ειδικά για κάθε χώρο γλυπτά -τα σχήματα των οποίων θύμιζαν τα καλλιγραφικά σύμβολα του Franz Kline σε τρεις διαστάσεις- δημιουργούσαν αντίθεση ή ενίσχυαν το χαρακτήρα του περιβάλλοντος χώρου.
Ένα μη χρηστικό, άκρως συμβολικό έργο σε μορφή ράμπας βρίσκεται στο σημείο τομής των δύο κλιτών ενός βυζαντινού ναού που αργότερα μετατράπηκε σε τζαμί, προφανώς εγκαταλειμμένο πια, στη Θεσσαλονίκη. Το έργο τιτλοφορείται Διακλαδούμενη Συμφόρηση, Σχέδιο Αλατζά Ιμαρέτ (1997), και αποτελείται από μια λεπτή σπασμένη δοκό κάθετα τοποθετημένη πάνω σε μια δεύτερη δοκό που βρίσκεται στο έδαφος, με τη "ράμπα" να σχηματίζεται από την κλίση της πρώτης. Τα σκέλη των δοκών είναι ίσου μήκους και σχηματίζουν ένα σταυρό, πάνω από το κέντρο ακριβώς του οποίου βρίσκεται το σπάσιμο. Ο ναός/τζαμί είναι ένα κενό κέλυφος, οι τοίχοι του απογυμνωμένοι, με γκρεμισμένους σοβάδες, και όλο αυτό ένα βουβό αλλά εξαιρετικά εύγλωττο σχόλιο για την τραγική ματαιότητα της θρησκευτικής αντιπαλότητας.