Το Καβαλέτο


Άποψη Εργαστηρίου

Στην περίοδο αυτή, ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας έχασε προοδευτικά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της όρασης του. Αυτό επηρέασε τόσο τη σφριγηλότητα του σχεδίου του -που έγινε προοδευτικά πιο ελεύθερο, αλλά και αβέβαιο- όσο και τη γκάμα των χρωμάτων του χρωστήρα του, που έτεινε όλο και περισσότερο προς ανοιχτούς και συχνά αδύνατους τόνους. Η θεματολογία των έργων αυτής της τελευταίας περιόδου ήταν κυρίως τοπία (αρκετά της Αγγλίας, όπου έμεινε για παρατεταμένα διαστήματα) και εσωτερικά (κυρίως στο εργαστήριο του στο Λονδίνο).

Εκείνο που χαρακτηρίζει όλο το έργο του Χατζηκυριάκου-Γκίκα είναι μια σταθερή και πολύ προσωπική πνευματική και ζωγραφική ταυτότητα, στο πλαίσιο μιας μοναδικής γενικής συνοχής και εξελικτικής συνέπειας. Σε όλη του τη ζωγραφική πορεία, ένα στοιχείο ξεχωρίζει: η απόδοση του φωτός και η έρευνα των διαφόρων εξυφάνσεών του.
Οι πνευματικές και καλλιτεχνικές του ανησυχίες αφ' ενός, τον ώθησαν σε συνεχείς αναζητήσεις και έρευνες, που τον εφοδίασαν με σίγουρο θεωρητικό υπόβαθρο -η επίσης μεγάλη του τεχνική κατάρτιση αφ' ετέρου, του επέτρεπε να αποδώσει με μοναδικό τρόπο τα θέματα της πολύπλευρης έμπνευσής του.

Τα χαρακτηριστικά αυτά τροφοδότησαν πάντα την έμπνευση του Χατζηκυριάκου-Γκίκα και ανανέωσαν τη δημιουργικότητα του, μέχρι το τέλος σχεδόν της πολύχρονης ζωής του. Αυτά ακριβώς τον ανέδειξαν ως τον κορυφαίο Έλληνα ζωγράφο του 20ού αιώνα, δίπλα στον Κωνσταντίνο Παρθένη. Εκείνος είχε επιβληθεί στον ελληνικό χώρο με την παρουσία του στο πρώτο ήμισυ του αιώνα.

Ο Χατζηκυριάκος - Γκίκας κυριάρχησε στο δεύτερο ήμισυ, υπερέβαλε μάλιστα τον Παρθένη, κατά το ότι έγινε γρήγορα γνωστός και στον διεθνή καλλιτεχνικό χώρο.