Εννοιολογική Απεικόνιση:
Οικόσφαιρα, 1996
Πολυκίνητος, 1997
Όπως η Chryssa και η Athena Tacha, ο Electrus (Μπάμπης Βέκρης) ανήκει σε μια γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών που μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες όντας ενήλικοι και, όπως και αυτοί, εκδήλωσε πρώιμο ενδιαφέρον για την τεχνολογία. "Πάντα ήθελα να μαθαίνω πώς λειτουργούν τα πράγματα". Γεννήθηκε κοντά στην Τρίπολη το 1950, ένα χρόνο μετά το τέλος του εμφυλίου.
"Ο ανταρτοπόλεμος κρατούσε καλά στα βουνά. Παντού τριγύρω σπασμένα όπλα. Η πρώτη εικόνα που μου έκανε έντονη αίσθηση ήταν ένα Φολκσβάγκεν Σκαραβαίος - ήμουν πέντε ή έξι ετών. Η μορφή του χαράχτηκε στη μνήμη μου. Αλλά και ο ήχος του ήταν κάπως τραχύς, γιατί δεν είχε σύστημα ψύξης αέρα."
Στην Αθήνα σπούδασε αρχιτεκτονική ("πιστεύω πως αν δεν ήμουν καλλιτέχνης, θα ήμουν αρχιτέκτονας"), γλυπτική, και αρχές ηλεκτρονικής, τομέα στον οποίο δηλώνει αυτοδίδακτος. Το 1979 εγκαταλείπει την Ελλάδα και πηγαίνει στη Νέα Υόρκη για σπουδές στο New York Studio School. Για τρία χρόνια σπουδάζει σχέδιο, ζωγραφική, γλυπτική και ιστορία της τέχνης -σε εντατικό κύκλο σπουδών, τις οποίες συνεχίζει για ένα χρόνο με υποτροφία του Ιδρύματος Ford.
Ο Electrus είναι κινητικός καλλιτέχνης. Δουλεύει με ηλεκτρονικές συσκευές, φωτοεκπέμποντες μηχανισμούς, μετρητές, και άλλες συσκευές, στοιχεία τα οποία ενσωματώνει σε ατσάλινους πίνακες ή γλυπτά σύνολα. Συχνά χρησιμοποιεί σφαιρικές φόρμες που αναπαριστούν το σύμπαν και τις δυνάμεις των πλανητών σε σχέση με τις ανθρώπινες δραστηριότητες, όπως στο έργο του Οικόσφαιρα (1996). Όταν ένα έργο του Electrus ενεργοποιείται με το πάτημα ενός διακόπτη, αρχίζει η δράση: αναβοσβήνουν φώτα, και τα διάφορα εξαρτήματα εκτελούν τις κινήσεις τους, θυμίζοντας το μηχανισμό ενός ρολογιού - όμως ο σκοπός ή η συγκεκριμένη λειτουργία λείπουν εσκεμμένα.
Ο Electrus εμπνέεται από τους Αμερικανούς καλλιτέχνες της μηχανικής εποχής (ιδιαίτερα από το Jean Xceron, το έργο του όμως χαρακτηρίζεται από μια άκρως μεταμοντέρνα αισθητική. Γι αυτόν, η γοητεία της τεχνολογίας δεν βρίσκεται στην αναγωγή της μηχανής σε ουσία της προόδου, όπως για τους μοντερνιστές. Αντ' αυτού, το ενδιαφέρον του στρέφεται στα ίδια τα μηχανήματα - και στις άπειρες παραλλαγές που μπορεί να δημιουργήσει ο ίδιος μέσα από τη διαιώνιση διαφόρων μηχανικών και ηλεκτρονικών δραστηριοτήτων.