Δύο Μορφές, 1932
Ο George Constant (Κωνσταντινόπουλος) γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1892 και ορφάνεψε σε μικρή ηλικία. Την ανατροφή του ανέλαβαν θείοι του, ένας εκ των οποίων ήταν μοναχός στο Μοναστήρι της Ελεούσας, κοντά στην Πάτρα. Αυτός του "δίδαξε για τις εικόνες". Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι είχε "μια κλίση προς τη ζωγραφική από τα χρόνια στην Ελλάδα ακόμα, η στροφή όμως προς την τέχνη συντελέστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες", όπου μετανάστευσε το 1910, και αφότου διάβασε την Κόλαση του Δάντη, και εντυπωσιάστηκε από την εικονογράφηση του Gustave Dore. Από τους πρώτους Έλληνες της Αμερικής που γράφτηκαν σε σχολές καλών τεχνών, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα το 1912 - πρώτα στο Washington University του Saint Louis και στη συνέχεια, με υποτροφία, ως μαθητής των GEORGE BELLOWS και Charles Hawthorne στο Art Institute of Chicago. Το 1918, έτος της αποφοίτησης του, συμμετείχε σε ομαδική έκθεση στο Art Club του Σικάγο. Από τότε τα έργα του εκτίθενται σχεδόν κάθε χρόνο, έως και σήμερα, είκοσι και πλέον χρόνια από το θάνατο του. Έως το 1998 είχαν διοργανωθεί περισσότερες από πενήντα ατομικές του εκθέσεις.
Οι κοινωνικές, ιστορικές και φιλοσοφικές απόψεις του George Constant αποτελούν εξίσου σημαντικές συνιστώσες του καλλιτεχνικού του ύφους, γεγονός εμφανές από τα πρώτα χρόνια της διδασκαλίας του στο Jane Addams Hull House, στο κέντρο της ελληνικής συνοικίας του Σικάγο, και έκδηλο στα έργα του. Το αντιλαμβάνεται κανείς από τις πολυάριθμες οικογενειακές παραστάσεις, όπου οι στενοί δεσμοί δηλώνονται από την εγγύτητα των μορφών με τα πλεγμένα χέρια, από την τρυφερή αναπαράσταση της γυναικείας μορφής και των ερωτευμένων ζευγαριών και, τέλος, από τα θέματα των τριών κύριων σειρών έργων, τα οποία ολοκλήρωσε σε διάστημα πολλών ετών: ο Άνθρωπος ως Δημιουργός του Πολιτισμού, η σειρά των Τοτέμ, και Μέσα κι Έξω από το Χρόνο (επίσης γνωστή και με τον τίτλο Χώρος). Σύμφωνα με τον ίδιο, σκοπός του ήταν "η ζωγραφική με τρόπο οικουμενικό και η απεικόνιση του άνδρα και της γυναίκας με θρησκευτική μορφή". Αναφερόμενος στη σειρά του Διαστήματος, παρατήρησε ότι "τα κύρια θέματα είναι ο έρωτας και ο χώρος".
Τα έργα του από τη δεκαετία του 1920 είναι κυρίως παραστατικά και συχνά επηρεασμένα από τη Σχολή του Παρισιού, αν και η σημαντικότερη επιρροή στη ζωγραφική του υπήρξε για πολλά χρόνια ο Paul Cezanne. Οι ξηρογλυφίες όμως που έκανε εκείνη την περίοδο, πορτραίτα κεφαλιών σε σχήμα αχλαδιού, με έντονο βλέμμα, θυμίζουν τις βυζαντινές εικόνες της παιδικής του ηλικίας. Στη δεκαετία του 1930 επηρεάστηκε από τους Εξπρεσιονιστές και τους μεγάλους Μεξικανούς τοιχογράφους. Κατά τη διάρκεια της Ύφεσης προσχώρησε στο W.P.A. Federal Art and Easel Painting Project όπως και οι William Baziotes, Theo Hios, και πολλοί άλλοι. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, κεντρική θέση στο έργο του καταλαμβάνουν οι αρχιτεκτονικές φόρμες. Οι πίνακες του γίνονται αισθητά πιο αφηρημένοι στα μέσα της δεκαετίας του 1950, καταλήγοντας να αποτελούνται από οριζόντιες ή κατακόρυφες λωρίδες χρώματος, για να μεταμορφωθούν στη σειρά Χώρος από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και μετά.