 Χωρίς τίτλο, 1946-47 |
 Χωρίς τίτλο, 1941-42 |
Ο William Baziotes γεννήθηκε στο Πίτσμπουργκ το 1912. Η εκτόξευση του στο προσκήνιο, στις αρχές της δεκαετίας του '40, ήταν μοναδική για τα δεδομένα των Ελληνοαμερικανών καλλιτεχνών. Εντούτοις, πίσω από αυτήν τη φαινομενικά "εν μία νυκτί" επιτυχία, κρυβόταν δουλειά μιας δεκαετίας. Αφού η οικογένεια του μετακόμισε στο Reading της Πενσυλβανίας, εργάσθηκε σε εργοστάσιο υαλογραφίας, όπου και γνώρισε τεχνίτες που κέντρισαν το ενδιαφέρον του για την τέχνη. Το 1933, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, για να παρακολουθήσει μαθήματα ζωγραφικής από τον Leon Kroll, στη National Academy of Design.
Κι ενώ η Ύφεση εντεινόταν, ο Baziotes άρχισε να διδάσκει για το WPA Federal Art and Easel Painting Project, και να κινείται σε πρωτοποριακούς κύκλους, συγχρωτιζόμενος Ευρωπαίους καλλιτέχνες και διανοούμενους που είχαν καταφύγει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επηρεασμένος από τους Γάλλους Σουρεαλιστές και από τις τρέχουσες εξελίξεις στην αφηρημένη τέχνη, το έργο του γίνεται περισσότερο βιομορφικό και συμπεριλαμβάνεται σε ομαδικές εκθέσεις με έργα των Picasso, Miro και Arp.
Η πρώτη ατομική έκθεση του Baziotes πραγματοποιήθηκε το 1944 στην καταξιωμένη γκαλερί της Peggy Guggenheim, Art of this Century. Το 1947, ο πίνακας του Κύκλωπες, κέρδισε το Βραβείο Πρώτης Αγοράς στην έκθεση Αφηρημένη και Σουρεαλιστική Τέχνη στο Art Institute of Chicago, εξαγριώνοντας έτσι τις καλλιτεχνικές φατρίες της πόλης. Την ίδια χρονιά, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης απέκτησε τα έργα Νάνος του Baziotes και Ήχοι στην Πέτρα του Theodoros Stamos, ενώ το αφιέρωμα του περιοδικού Life στους δύο "νέους Αμερικανούς εξτρεμιστές", δημιούργησε μια "σκανδαλώδη" επιτυχία.
Το 1948, ο Baziotes και οι ζωγράφοι φίλοι του Robert Motherwell, Barnett Newman και Mark Rothko, καθώς και ο γλύπτης David Hare, ίδρυσαν τη σχολή Subjects of the Artists School στον αριθμό 35 της οδού East Eighth Street:. Η σχολή αυτή μετελίχθηκε στην περίφημη ομάδα Eighth Street Club που συγκεντρωνόταν για να συζητήσει τις εξελίξεις στον χώρο της τέχνης, ενώ συνέχιζε ως ένα βαθμό να υφίσταται κατά τη δεκαετία του 1970.
Ο Baziotes, περιγράφοντας τις πηγές έμπνευσης του, έγραψε κάποτε "Συνέχιζα ... να επανέρχομαι στις (ρωμαϊκές) τοιχογραφίες με το χαρακτηριστικό πέπλο της μελαγχολίας και την αρμονία της πλαστικότητας". Πέθανε το 1963.